خلاصه کتاب شیوه های یاری امام زمان مرحوم فقیه ایمانی

حکمت طلب نصرت و یاری خداوند از بندگان   (اِنْ تَنْصُرُوا الله یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَـبِّتْ اَقْدامَکُمْ)

1.  امتحان

2. خداوند متعال از فیض دیگران غنی و بی نیاز است  پس برای اینکه بندگان قابلیت و لیاقت پیدا نموده و مورد عنایت و فضل و مرحمت کامل و مخصوص او شود یاری کردن لازم است

دو امری که مؤمن باید در یاری خداوند ملاحظه کند

1. جلالت و عظمت شأن نبی اکرم ، و مزد و پاداش این رسالت عظمی را جز محبّت در حقّ ذوی القربای خود طلب نفرموده

2. هرگاه مولا و اربابی نسبت به بنده خود و یا پدری نسبت به فرزند خود نعمتهائی از باب لطف عنایت نماید که مورد غبطه دیگران واقع شود آن بنده و یا آن فرزند نه تنها آن نعمتها را در راه  نافرمانی مولای خود صرف نمی کند بلکه سعی خود رابه کار خواهد بست تا به گونه ای از آن بهره بردای نماید که رضایت  مولا درآن باشد ، و همه این نِعَم به برکت و یمن وجود مبارک حضرت رسول و اهلبیت طاهرینش (علیهم السلام) بوده ، هم از نظر ظاهری و هم از نظر باطنی

 ترک شکر بی نهایت قبیح و مذموم می باشد و می فرماید : ( لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزیدَنَّکُمْ)

پس مهمّ ترین چیز برای بندگان ; اداء شکر آن نعمت بزرگ الهی است ، البته به وجهی که خداوند متعال معیّن و مقرّر فرموده ; و آن مودّت نسبت به ذوی القربای آنحضرت (صلی الله علیه وآله)است

 در این چند ورقه کیفیاتی که به آنها عنوان نصرت و مودّت  تحقّق پیدا می کند ذکرمیشود

باب اوّل  بیان کیفیّت حصول نصرت الهی مشتمل بر سه فصل است : فصل اوّل :در بیان احادیث وارده در فضل نصرت و یاری ائمّه أطهار (علیهم السلام). فصل دوّم :دربیان روشهای نصرت و یاری امام زمان (علیه السلام)در امر دین . فصل سوّم :در بیان طریقه های نصرت و یاری حضرت صاحب الأمر(علیه السلام) ، در آن جهت که راجع به خود ایشان است ، گر چه در واقع برگشت آنهم به یاری در امر دین می شود . باب دوّم که مطالب ان در رساله خطی موجود نیامده[1]

در بیان اخبار وارده در اهمیّت و فضیلت نصرت و یاری ائمّه اطهار (علیهم السلام) 

1رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) به امیرالمؤمنین (علیه السلام)فرمود : « به تحقیق که مَثَل شما مثَل سوره( قُلْ هُوَ الله اَحَد) می باشد ، پس بدرستیکه شأن او چنین است که هر کس یک مرتبه آن را بخواند ، مثل آن است که یک سوّم قرآن را قرائت کرده است ، و هر کس دو مرتبه بخواند ; مانند آن است که دو سوّم قرآن را قرائت کرده است ، و هر کس آن را سه مرتبه بخواند ، مانند آن است که تمام قرآن را قرائت کرده باشد. همچنین هرکس شما را با قلب خود دوست بدارد از برای او مثل ثواب یک سوّم اعمال همه بندگان است ، و هر کس شمارا به قلب خود دوست داشته و به زبانش یاری کند از برای او مثل ثواب دو سوّم اعمال بندگان است ،و هرکس شمارا به قلبش دوست داشته و به زبان و دست یاری کند ، از برای او مثل ثواب همه اعمال بندگان است[2]

2 خداوندجلّ شأنه فرموده : محبوبترین خلق نزد من کسانی هستند که حقّ مرا بر پا داشته اند ، و افضل و اکرم آنان نزد من ; محمّد(صلی الله علیه وآله)است که سیّد و آقای خلائق است ، و بعد از او افضل و اکرم آنها نزد من علیّ (علیه السلام)برادر مصطفی ; مرتضی است ، سپس بعد از او کسانی که امام بر حقّ هستند ، آنهائی که بر پا دارنده قسط هستند ، و افضل آنها بعد از ایشان کسانی هستند که آنها را برای حقّشان یاری می کنند ، و محبوبترین خلق نزد من بعد از این یاری کنندگان ; کسانی هستند که آنها را دوست دارند و دشمنان آنها را دشمن می دارند و هر چند یاری نکنند

3.حضرت امام حسن(علیه السلام)فرمود : هر کس ما را با قلب خودش دوست داشته و با دست و زبانش یاری کند ، او در غرفه های بهشتی که ما در آن ساکنیم با ما خواهد بود ، و هر کس مارا با قلب خود دوست داشته و با زبانش یاری کند ، پس او در بهشت یک درجه پائین تر از مقام ما جای دارد ، و هرکس مارا با قلب خود دوست داشته و دست و زبانش را از ظلم بر ما باز دارد ، پس او در بهشت خواهد بود

4.حضرت امام زین العابدین (علیه السلام) از حضرت رسول (صلی الله علیه وآله)روایت نموده که حضرت رسول (صلی الله علیه وآله) فرمود : « در بهشت سه درجه و در جهنّم سه درکه است ، پس اعلی درجات بهشت مخصوص کسانی است که ما را با قلب خود دوست داشته و با زبان و دست خود یاری کنند ، و در درجه دوّم کسانیند که ما را با قلب خود دوست داشته و با زبانشان یاری کنند ، و در درجه سوّم کسانیند که مارا فقط با قلب خود دوست داشته باشد. و در اسفل درک آتش کسانیند که مارا با قلب دشمن داشته و در ظلم بر ما با زبان و دست خود یاری کنند ، و در درک دوّم از آتش کسانیند که دشمن دارند ما را با قلب خود و در ظلم بر ما با زبان خود یاری کنند ، و در درک سوّم کسانییند که ما را با قلب خود دشمن بدارند[3]

5.حضرت رسول(صلی الله علیه وآله) فرمود : همانا من در روزقیامت از برای چهارنفر شفاعت خواهم کرد ; گرچه آنان در آن روز با گناهان همه اهل دنیا بیایند : یکی مردی که ذریّه مرایاری نماید. دیگری مردی که مالش را به ذریّه من در حال تنگدستی آنها بذل نماید. دیگری مردی که با ذریّه من با زبان و قلب خود دوستی نماید. و چهارم شخصی که در حوائج ذریّه من ــ در حالتی که ممنوع باشند از حقّشان ، و از وطن و مسکنشان دور شده باشند - سعی نماید[4]

6.حضرت رسول (صلی الله علیه وآله) فرمود : در روز قیامت جمعی که صورتهای آنها از نور می درخشد بر من وارد می شوند ، پس به آنها می گویم : کیستید شما ها ؟ می گویند : مائیم اهل کلمه توحید و تقوا از امّت محمّد(صلی الله علیه وآله) ، و مائیم بقیّّه از اهل حقّ که کتاب پروردگار خود را حمل نمودیم ، و حلال آن را حلال دانستیم ، و حرام آن را حرام دانستیم ، و ذریّه پیامبر خود (صلی الله علیه وآله)را دوست داشتیم ، و آنان را به آنچه خود رابه آن یاری می کردیم ; یاری نمودیم ، و با کسانی که با آنها دشمنی می کردند جنگ کردیم . پس من به آنها می گویم : مژده باد شما را ; منم نبیّ شما محمّد ، و به تحقیق شما در دنیا چنان بودید که گفتید ، و آنها را از حوض خود آب می دهم ، پس بر می گردند در حالتی که سیراب و خشنود باشند ، سپس داخل بهشت می شوند در حالتی که همیشه در آن باشند[5]

7و 8.خلاصه محل شاهد ما در این دو روایت آنست که وقتی هشام بن حکم خدمت حضرت صادق (علیه السلام)شرفیاب شد ، حضرت از او تجلیل فرموده و کنار خودشان جای دادند ، با آنکه او تازه خط عارضش روئیده بود ، و در سنّ جوانی بود ،و او را بر همه اصحاب که در محضرش حاضر بودند ــ در حالتی که تمام از اجلاء شیوخ بودند ــ مقدم داشت ، پس جهت این تجلیل را چنین بیان فرمود : او ناصر و یاری کننده ما با قلب و زبان و دستش است[6]

9.مائیم شجره طیّبه که ثمره نبوّت از آن هویدا گشته ، و مائیم محل فرود آمدن رسالات الهی ، و مقام رفت و آمد ملائکه ، و مائیم معدنهای علم و چشمه های حکمت ، یاری کننده ما و دوست ما همیشه در معرض رحمت الهی است ، و دشمن ما و کسی که بغض ما را در دل دارد همیشه در معرض عذاب شدید الهی است .[7]

10.ضرت ابی عبدالله الحسین (علیه السلام)در کربلا به اصحاب خود فرمود : هرکس ما را به جان خود یاری نماید ، مقام او در درجات بالای بهشت می باشد ، پس به تحقیق که مرا جدّ بزرگوارم (صلی الله علیه وآله) بر دادند که : فرزندم حسین (علیه السلام) در زمین پر کرب ــ یعنی کربلا ــ شهید می شود ، در حالیکه بی یار و یاور و تنها و تشنه باشد ، پس هر کس او را یاری کند ، پس به تحقیق که مرا و فرزند او قائم (علیه السلام)را یاری کرده است[8]

نصرت و یاری امام زمان (ع) ; با صفت تقوی

 

 

 

---

[1] مشتمل بر دو فصل است : فصل اوّل : در بیان روایات وارده در تفسیر آیه شریفه : (قُلْ لا اَسئَلُکُم عَلَیهِ اَجراً اِلاّ المَوَدَّةَ فِی الْقُربی) از فضل محبّت و مودّت با ذوی القربی ، و در بیان مصداق و مراد از ذوی القربی . فصل دوّم : در بیان انواع و چگونگی مودّت با ذوی القربی و علی الخصوص به وجود مبارک آنحضرت (علیه السلام) و در بیان اسباب و وسائل تحقیق و تکمیل مودّت

[2]

[3] لآلی الاخبار: ج4 ص318

[4] خصائص حسینیّه ص111

[5] بحار : ج10 ص295 حدیث4

[6] کافی : ج1 ص171 و 172

[7] نهج البلاغه فیض : ضمن خطبه 108

[8] فوائد المشاهد ص 256